Resultaat 7957–7968 van de 12335 resultaten wordt getoond
D.J.M. de Grave
Sinds 1 januari kent Nederland een eigen volwaardig nationaal mededingingsregime in de vorm van de Mededingingswet. Auteur heeft deze wetgeving ingekleed door het te vergelijken met het Europese mededingingsrecht.
Opinie | Opiniërend artikelseptember 1999AA19990039
A.J. Akkermans, H. Elffers, R.M.E. Huver, K.A.P.C. van Wees
Bij herzieningen van het aansprakelijkheids- en schadevergoedingsrecht worden vaak veronderstellingen gedaan over hoe slachtoffers en naasten over de betreffende herziening denken en in hoeverre deze aan hun behoeftes tegemoet komt. Dat zijn echter vaak niet meer dan hypotheses. Exemplarisch is in dit verband de discussie rond het wetsvoorstel affectieschade. In die discussie hebben allerlei partijen het nodige aangevoerd over wat slachtoffers wel en niet zouden willen, maar empirische gegevens om deze veronderstellingen te onderbouwen ontbreken grotendeels. Dit heeft toenmalig minister Donner ertoe gebracht om onderzoek te laten verrichten naar de verwachtingen die slachtoffers en hun naasten van het aansprakelijkheidsrecht hebben (ook in meer brede zin dan enkel ten aanzien van affectieschade), en wat in deze hun behoeftes zijn. In dit kader is door het Interfacultair samenwerkingsverband Gezondheid en Recht (IGER) van de Vrije Universiteit Amsterdam onlangs een eerste verkennend onderzoek afgerond. In dit artikel zullen de belangrijkste bevindingen van dit onderzoek worden gepresenteerd. Allereerst zal echter kort worden stilgestaan bij een belangrijke aanleiding voor dit onderzoek: het debat over het wetsvoorstel affectieschade.
Bijzonder nummer | Multidisciplinaire bestudering van de rechtswetenschapnovember 2007AA20070852
R. de Bock
Is de rechterlijke oordeelsvorming in een meervoudige kamer echt beter dan een enkelvoudig gewezen beslissing? Ruth de Bock vraagt het zich af in deze column.
Opinie | Columnnovember 2020AA20201047
W.H. van Boom, C.M.D.S. Pavillon
Annotaties en wetgeving | Annotatieoktober 2015AA20150784
A.O. Lubbers
Annotaties en wetgeving | Annotatienovember 2012AA20120846
C.E. Smith
Met het "Algemeen Deel. Veertig jaar later" hebben Van Gerven en Lierman een magistrale studie geschreven naar de effecten van de meergelaagdheid op de nationale rechtsorde. Het is een uiterst complexe studie geworden die veel verder gaat dan een beschrijving van het recht op een bepaald grondgebied – in dit geval: België. Het is bovenal een doordenking geworden van de eisen die een dergelijk complex en meergelaagd rechtssysteem stelt aan wetgever, bestuur en rechtspraak. Een bespreking van de inhoud van dit boek kan dan ook onmogelijk recht doen aan de veelheid van thema’s die de auteurs behandelen. In deze bijdrage beperkt Carel Smith zich daarom tot het ingaan op twee stellingen die fundamenteel zijn voor het boek en die verband houden met zijn expertise als rechtsmethodoloog.
Literatuur | Boekbesprekingoktober 2011AA20110753
R.M. Wibier
Hoge Raad 15 november 2019, nr. 18/01582, ECLI:NL:HR:2019:1789, RvdW 2019/1170
Annotaties en wetgeving | Annotatiemaart 2020AA20200269
G. Davies
Dit artikel legt uit waarom met de BaMa geen echte bachelor- of mastersopleidingen zijn ingevoerd,waarom dat zal veranderen en wat dat op de lange termijn voor effect zal hebben. Het lijkt erop dat het zal uitmonden in een kortere – en dus goedkopere – basiseducatie, in meer onderlinge competitie tussen de faculteiten om studenten te verwerven, resulterend in meer druk op de academici om te presteren, zowel op de onderwijsgevenden alsook op de onderzoekers. Misschien is er een verklaring waarom de BaMa zo trapsgewijs is ingevoerd (eerst de naam, daarna de inhoud): verkoophet zo dat iedereen er alvast aan went, en onthul de ware aard daarna als er geen weg meer terug is.Het positieve: de echte masteropleiding, als die er komt, zal het universitaire leven enorm verrijken.
Perspectief | Perspectiefartikeloktober 2003AA20030797
A. Maris
Deze stelling is zo vanzelfsprekend, dat de auteur haar hier ter discussie wil stellen. Ze levert namelijk een invalshoek op om een typering van het reclasseringswerk te ontwikkelen. Het wordt daardoor mogelijk een aantal dilemma's te schetsen, waarmee reclasseringsmaatschappelijk werkers (rmwers) dagelijks in hun werksituaties te maken hebben. Hierdoor kan hun handelen inzichtelijker gemaakt worden. Aan de hand van de volgende drie aspecten zal ik deze stelling toe lichten, te weten: 1) delictplegers zijn medemensen; 2) de verhouding tussen 'gewoon elkaar helpen' en 'professioneel hulpverlenen' en 3) voortdurend tegen jezelf oplopen.
Opinie | Columnfebruari 1983AA19830233
M.J.G.C. Raaijmakers
Hoge Raad 4 december 1992, nr. 14824, ECLI:NL:HR:1992:ZC0782, RvdW 1993, 4 (mrs. Snijders, Bloembergen, Mijnssen, Davids, Heemskerk; A-G Mok); TVVS 1993, pp. 45/46 m.nt. L. Timmerman (Meijers/Mast Holding BV) Arrest van de Hoge Raad waar de verhouding tussen bestuur en algemene vergadering van aandeelhouders (ava) aan de orde komt. De Hoge Raad oordeelt dat het niet-uitvoeren van een door de aandeelhouders gewenst beleid door een bestuurslid van de bv in theorie een grond voor ontslag kan opleveren. Of dat in concreto het geval is, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval en het gewenste beleid. In de noot wordt ingegaan op de gecompliceerde verhouding tussen de rechtspersoon en een directielid.
Annotaties en wetgeving | Annotatieapril 1993AA19930275
S.C.J.J. Kortmann
Hoge Raad 29 juni 2001, nr. C99/296HR, ECLI:NL:HR:2001:AB2435, NJ 2001, 662 m.nt. WMK, JOR 2001 (Meijs q.q./Bank of Tokyo - Mitsubishi) Dit arrest gaat in op de mogelijkheden om toekomstige vorderingen te verpanden en op welke manieren aan de eisen kunnen worden voldaan.
Annotaties en wetgeving | Annotatieoktober 2002AA20020726
J.E. Jansen
Jelle Jansen onderzoekt in deze column de (on)mogelijkheden tot revindicatie na een verboden prestatie.
Opinie | Columnnovember 2014AA20140824
Met het "Algemeen Deel. Veertig jaar later" hebben Van Gerven en Lierman een magistrale studie geschreven naar de effecten van de meergelaagdheid op de nationale rechtsorde. Het is een uiterst complexe studie geworden die veel verder gaat dan een beschrijving van het recht op een bepaald grondgebied – in dit geval: België. Het is bovenal een doordenking geworden van de eisen die een dergelijk complex en meergelaagd rechtssysteem stelt aan wetgever, bestuur en rechtspraak. Een bespreking van de inhoud van dit boek kan dan ook onmogelijk recht doen aan de veelheid van thema’s die de auteurs behandelen. In deze bijdrage beperkt Carel Smith zich daarom tot het ingaan op twee stellingen die fundamenteel zijn voor het boek en die verband houden met zijn expertise als rechtsmethodoloog. 
