Resultaat 361–372 van de 1912 resultaten wordt getoond
L.M. Koenraad
Per 1 januari 2010 beschikt de bestuursrechter over een nieuw instrument: de bestuurlijke lus. Met behulp van een tussenuitspraak kan de bestuursrechter het bestuursorgaan de gelegenheid bieden een gebrek in het bestreden besluit te herstellen. Met de bestuurlijke lus wil de wetgever een halt toeroepen aan de praktijk van zogeheten ‘kale vernietigingen’, met andere woorden: uitspraken waarin de bestuursrechter volstaat met de gegrondverklaring van het beroep en de vernietiging van het bestreden besluit. De praktijk van het ‘bestuurlijk pingpongen’ ligt al geruime tijd onder vuur, bij wetenschappers, bestuurders en politici.
april 2010AA20100235
A. Tollenaar
In deze bijdrage worden de belangrijkste conclusies uit het rapport ‘Aan de slag met BIBOB’ van de Inspectie Openbare Orde en Veiligheid belicht. Daarbij komen achtereenvolgens de door de IOOV ontdekte knelpunten, de overigens erkende knelpunten, enige organisatorische oplossingen en ten slotte het wetsvoorstel Evaluatie- en Uitbreidingswet Bibob aan de orde. De bijdrage sluit af met een conclusie over de bruikbaarheid van de Wet Bibob.
Opinie | Opiniërend artikeldecember 2011AA20110880
L.J. van den Herik
De animo voor VN-sancties is thans minder groot dan in de jaren 90 als gevolg van nieuwe geopolitieke realiteiten. In situaties die Syrië, Myanmar, Belarus en Venezuela betroffen zijn geen VN-sancties opgelegd, maar wel eenzijdige maatregelen genomen door de VS, de EU en door andere staten. Wat is, gezien deze ontwikkeling naar meer frequente inzet van (gecoördineerde) unilaterale sancties, de toekomst van VN-sancties en in het bijzonder van de institutionele architectuur van VN-sancties? Dit artikel beargumenteert dat VN-sanctiehervorming van groot belang is en blijft, ondanks de verschuiving naar unilaterale sancties. VN-sancties zouden een voorbeeld moeten stellen waar het gaat om eerlijke en duidelijke procedures, en humanitaire vrijstellingen.
Verdieping | Verdiepend artikelfebruari 2022AA20220111
L.J.A. Damen
Afdeling bestuursrechtspraak Raad van State (ABRvS) 12 september 2001, ECLI:NL:RVS:2001:AD3774, nr. 200100410/1, AB 2002, 4 m.n. Zijlstra, JB 2001, 275 (Marianne Vaatstra) Wet openbaarheid van bestuur (Wob) geen bruikbaar kader voor de verstrekking van informatie over een opsporingsonderzoek aan familie van een slachtoffer; welk bestuursorgaan bevoegd: officier of minister? gedwongen mandaatverhouding? ontbreken van rechtsmiddelenvoorlichting: verschoonbaarheid te late indiening bezwaarschrift? opnieuw indienen verzoek?
Annotaties en wetgeving | Annotatieapril 2002AA20020282
L. van den Berge
Over het werk van Charles de Montesquieu (1689-1755) bestaan veel misverstanden. Zo wordt zijn naam vaak in verband gebracht met strenge machtenscheiding en slaafse rechterlijke wetstoepassing. Maar in werkelijkheid schreef Montesquieu juist over een stelsel van macht en tegenmacht waarin de wetgever, het bestuur en de rechter weliswaar elk hun eigen plaats hebben, maar elkaar vooral ook aanvullen en corrigeren waar nodig. Precies aan die opvatting van de trias politica bestaat in de huidige tijd van rechtsstatelijk verval en opkomend populisme een sterke behoefte.
Rode draad | Dissenting opinionsfebruari 2024AA20240175
G.A. van der Wal
In dit artikel als bijdrage bij de Rode draad 'Recht & Ethiek' komt de universaliteit van mensenrechten aan de orde. Besproken wordt in hoeverre mensenrechten in verschillende landen en culturen geldig kunnen zijn, wat hun karakter is en of zij wel de juiste maatstaf zijn voor een 'goede samenleving'.
Overig | Rode draad | Recht en ethiek | Verdieping | Studentartikelapril 1998AA19980241
E.W. Kolthoff, J.W. Sap
Wat moeten we verstaan onder de veilige stad? Vanuit juridische, criminologische, historische en culturele visies, geven de auteurs antwoorden op brandende vragen van vandaag.
9789492766687 - 08-05-2019
N.J.H. Huls
In dit nawoord gaat de oorspronkelijke auteur in op een reactie op diens oorspronkelijke artikel.
Opinie | Reactie/nawoordjuni 2009AA20090411
Y.E.M. Cremers, R.H.T. Jansen
Naar aanleiding van de toeslagenaffaire schreef de Venetië-commissie recent een rapport over de staat waarin de Nederlandse rechtsstaat verkeert. Het rapport bevat interessant juridisch leesvoer. De probleemanalyse is gedegen, maar veel aangedragen oplossingsrichtingen zijn in de Nederlandse literatuur al eens uitgedacht. Het is nu de hoogste tijd dat de staatsmachten bij zichzelf te rade gaan hoe zij hun taakvervulling zodanig kunnen verbeteren dat vergelijkbaar onrecht wordt voorkomen. De rechtspraak is al proactief begonnen met zelfreflectietrajecten – nu de regering en het parlement nog.
Opinie | Redactioneeldecember 2021AA20211059
W. Sorgdrager
Het machtsevenwicht van de trias politica is geen statisch gegeven. De machten verschuiven ten opzichte van elkaar. Lange tijd is de rechter gezien als de zwakste van deze staatsmachten, maar door de toegenomen mondigheid van de burger worden meer vragen aan de rechter voorgelegd. De rechter moet daarop responderen. In die respons speelt ook de toetsing aan het internationale recht een grote rol. Deze veranderende positie van de rechter kan nu niet meer als de ‘zwakste’ van de drie staatsmachten beschouwd worden. Dat schuurt wel eens.
Verdieping | Verdiepend artikeloktober 2020AA20200874
C.J. Wolswinkel
Johan Wolswinkel promoveerde op 19 maart 2013 cum laude aan de Vrije Universiteit Amsterdam. In deze bijdrage doet hij aan de hand van een recent voorbeeld, namelijk de toelating van gegadigden tot de numerus fixus-opleiding rechtsgeleerdheid, verslag van zijn zoektocht naar algemene regels van verdelingsrecht voor de verdeling van schaarse publiekrechtelijke rechten.
Literatuur | Proefschriftbijdrageoktober 2013AA20130790
A.T. Marseille
ABRvS 15 mei 2024, ECLI:NL:RVS:2024:2045, NLF 2024/1190, m.nt. F. Peppelenbosch, V-N 2024/27.24, m.nt. redactie
Annotaties en wetgeving | Annotatieseptember 2024AA20240769
Per 1 januari 2010 beschikt de bestuursrechter over een nieuw instrument: de bestuurlijke lus. Met behulp van een tussenuitspraak kan de bestuursrechter het bestuursorgaan de gelegenheid bieden een gebrek in het bestreden besluit te herstellen. Met de bestuurlijke lus wil de wetgever een halt toeroepen aan de praktijk van zogeheten ‘kale vernietigingen’, met andere woorden: uitspraken waarin de bestuursrechter volstaat met de gegrondverklaring van het beroep en de vernietiging van het bestreden besluit. De praktijk van het ‘bestuurlijk pingpongen’ ligt al geruime tijd onder vuur, bij wetenschappers, bestuurders en politici. 
In deze bijdrage worden de belangrijkste conclusies uit het rapport ‘Aan de slag met BIBOB’ van de Inspectie Openbare Orde en Veiligheid belicht. Daarbij komen achtereenvolgens de door de IOOV ontdekte knelpunten, de overigens erkende knelpunten, enige organisatorische oplossingen en ten slotte het wetsvoorstel Evaluatie- en Uitbreidingswet Bibob aan de orde. De bijdrage sluit af met een conclusie over de bruikbaarheid van de Wet Bibob. 
Over het werk van Charles de Montesquieu (1689-1755) bestaan veel misverstanden. Zo wordt zijn naam vaak in verband gebracht met strenge machtenscheiding en slaafse rechterlijke wetstoepassing. Maar in werkelijkheid schreef Montesquieu juist over een stelsel van macht en tegenmacht waarin de wetgever, het bestuur en de rechter weliswaar elk hun eigen plaats hebben, maar elkaar vooral ook aanvullen en corrigeren waar nodig. Precies aan die opvatting van de trias politica bestaat in de huidige tijd van rechtsstatelijk verval en opkomend populisme een sterke behoefte. 
Wat moeten we verstaan onder de veilige stad? Vanuit juridische, criminologische, historische en culturele visies, geven de auteurs antwoorden op brandende vragen van vandaag. 
Het machtsevenwicht van de trias politica is geen statisch gegeven. De machten verschuiven ten opzichte van elkaar. Lange tijd is de rechter gezien als de zwakste van deze staatsmachten, maar door de toegenomen mondigheid van de burger worden meer vragen aan de rechter voorgelegd. De rechter moet daarop responderen. In die respons speelt ook de toetsing aan het internationale recht een grote rol. Deze veranderende positie van de rechter kan nu niet meer als de ‘zwakste’ van de drie staatsmachten beschouwd worden. Dat schuurt wel eens. 
Johan Wolswinkel promoveerde op 19 maart 2013 cum laude aan de Vrije Universiteit Amsterdam. In deze bijdrage doet hij aan de hand van een recent voorbeeld, namelijk de toelating van gegadigden tot de numerus fixus-opleiding rechtsgeleerdheid, verslag van zijn zoektocht naar algemene regels van verdelingsrecht voor de verdeling van schaarse publiekrechtelijke rechten. 
