Toont alle 10 resultaten
R.B.J. Tinnevelt
Politieke partijen spelen nog steeds een cruciale rol binnen onze democratische rechtsstaat. Ze creëren een belangrijke brug tussen politiek en samenleving: tussen burgers enerzijds en openbaar bestuur en volksvertegenwoordigende organen anderzijds. Hoe belangrijk is het echter dat politieke partijen ook intern democratisch georganiseerd zijn? Dient de wetgever hier dwingende eisen voor op te stellen?
Blauwe pagina's | Recht en politiekjanuari 2020AA20200004
R.A.J. van Gestel
Wetgevingsjuristen worden momenteel meer gedrukt in de rol van coproducenten van beleid dan in die van poortwachters die onrechtmatige wetgeving helpen tegenhouden. Wanneer we vinden dat wetgevingsjuristen een belangrijke rol hebben bij het bewaken van de effectiviteit en rechtsstatelijkheid van wetgeving verdient hun vermogen tot het bieden van tegenspraak versterking.
Blauwe pagina's | Recht en politiekapril 2020AA20200316
J.L.W. Broeksteeg
Politieke partijen moeten enerzijds over voldoende financiële middelen beschikken om hun taken te kunnen vervullen, anderzijds mogen zij niet al te afhankelijk worden van de overheid. Het is daarom jammer dat het kabinet politieke partijen wil subsidiëren op grond van zetel- in plaats van ledenaantal, maar ook dat het lokale partijen niet wil subsidiëren.
Blauwe pagina's | Recht en politiekmaart 2020AA20200228
L.A.J. Senden
Trilogen, het informele driepartijenoverleg tussen de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Raad van Ministers, zijn een effectief instrument in het Europese wetgevingsproces. Ze tasten echter ook het democratische en rechtsstatelijke gehalte van de Europese Unie aan, zo betoogt Linda Senden in deze bijdrage in de serie Recht en Politiek.
Blauwe pagina's | Recht en politieknovember 2020AA20200990
P.A.J. van den Berg
In 2010 werd door twee parlementariërs een wetsvoorstel ingediend, dat ertoe strekt om de deelname van de koning aan de regering te beëindigen. De vorst zou zich volledig moeten toeleggen op zijn functie als staatshoofd. In dit stuk wordt betoogd dat de dubbelfunctie van de koning het gevolg is van de opkomst van het parlementaire stelsel en dat het wetsvoorstel uit 2010 past in de lijn van die historische ontwikkeling.
Blauwe pagina's | Recht en politiekmei 2020AA20200436
J.C.F.J. van Merriënboer
Deze bijdrage handelt over de staatsrechtelijke positie van de minister-president vanuit politiek-historisch perspectief. De nadruk ligt op de groei die het premierschap de afgelopen 75 jaar doormaakte: van weinig op de voorgrond tredende voorzitters van de ministerraad, zoals Willem Drees (1948-1958), tot prominente bekleders van het hoogste politieke ambt zoals Ruud Lubbers (1982-1994) en Mark Rutte (vanaf 2010).
Blauwe pagina's | Recht en politiekseptember 2020AA20200742
J. Stam
De afgelopen jaren lijkt de onduidelijkheid over de reikwijdte van de vrijheid van meningsuiting van volksvertegenwoordigers te zijn toegenomen. Volgens de auteur is dat een onwenselijke trend, die niet alleen het open en vrije politieke debat kan schaden, maar ook een deuk in het vertrouwen in de rechterlijke macht kan slaan.
Blauwe pagina's | Recht en politiekjuni 2020AA20200524
N.M. Blokker
In deze tijden van nationalisme en populisme wordt soms gepleit voor terugtrekking uit internationale organisaties. Al is in enkele gevallen de daad bij het woord gevoegd, tot dusverre is nog geen sprake van een exodus uit internationale organisaties. De bestaande regels scheppen niet alleen de nodige ordening maar geven landen ook de kans om op hun schreden terug te keren nog voor een aangekondigde uittreding in werking treedt.
Blauwe pagina's | Recht en politiekfebruari 2020AA20200124
B.H. van den Braak
In 1976 kreeg de Raad van State, naast zijn adviserende taak, ook een rechtsprekende taak. De mogelijke dubbelfunctie van staatsraden daarbij leidde tot (inter)nationale kritiek, met name van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Die kritiek werd enerzijds gepareerd door herziening van de wetgeving en anderzijds door een striktere personele scheiding. Onmogelijk is de dubbelfunctie echter niet. Een poging om dat te veranderen, strandde in 2016.
Blauwe pagina's | Recht en politiekdecember 2020AA20201102
G. Boogaard
De opwinding over het Urgenda-arrest is vooral van staatsrechtrechtelijke aard. In het civiele recht lijkt eerder sprake van een zekere onverstoorbaarheid. Rechterlijke onverstoorbaarheid is op zich goed voor de trias politica, maar bij te veel civiele onverstoorbaarheid in grote constitutionele kwesties, wordt het misschien toch tijd voor een constitutioneel hof.
Blauwe pagina's | Recht en politiekoktober 2020AA20200862
Politieke partijen spelen nog steeds een cruciale rol binnen onze democratische rechtsstaat. Ze creëren een belangrijke brug tussen politiek en samenleving: tussen burgers enerzijds en openbaar bestuur en volksvertegenwoordigende organen anderzijds. Hoe belangrijk is het echter dat politieke partijen ook intern democratisch georganiseerd zijn? Dient de wetgever hier dwingende eisen voor op te stellen? 
Wetgevingsjuristen worden momenteel meer gedrukt in de rol van coproducenten van beleid dan in die van poortwachters die onrechtmatige wetgeving helpen tegenhouden. Wanneer we vinden dat wetgevingsjuristen een belangrijke rol hebben bij het bewaken van de effectiviteit en rechtsstatelijkheid van wetgeving verdient hun vermogen tot het bieden van tegenspraak versterking. 
Politieke partijen moeten enerzijds over voldoende financiële middelen beschikken om hun taken te kunnen vervullen, anderzijds mogen zij niet al te afhankelijk worden van de overheid. Het is daarom jammer dat het kabinet politieke partijen wil subsidiëren op grond van zetel- in plaats van ledenaantal, maar ook dat het lokale partijen niet wil subsidiëren. 
In 2010 werd door twee parlementariërs een wetsvoorstel ingediend, dat ertoe strekt om de deelname van de koning aan de regering te beëindigen. De vorst zou zich volledig moeten toeleggen op zijn functie als staatshoofd. In dit stuk wordt betoogd dat de dubbelfunctie van de koning het gevolg is van de opkomst van het parlementaire stelsel en dat het wetsvoorstel uit 2010 past in de lijn van die historische ontwikkeling. 
Deze bijdrage handelt over de staatsrechtelijke positie van de minister-president vanuit politiek-historisch perspectief. De nadruk ligt op de groei die het premierschap de afgelopen 75 jaar doormaakte: van weinig op de voorgrond tredende voorzitters van de ministerraad, zoals Willem Drees (1948-1958), tot prominente bekleders van het hoogste politieke ambt zoals Ruud Lubbers (1982-1994) en Mark Rutte (vanaf 2010). 
In deze tijden van nationalisme en populisme wordt soms gepleit voor terugtrekking uit internationale organisaties. Al is in enkele gevallen de daad bij het woord gevoegd, tot dusverre is nog geen sprake van een exodus uit internationale organisaties. De bestaande regels scheppen niet alleen de nodige ordening maar geven landen ook de kans om op hun schreden terug te keren nog voor een aangekondigde uittreding in werking treedt. 
In 1976 kreeg de Raad van State, naast zijn adviserende taak, ook een rechtsprekende taak. De mogelijke dubbelfunctie van staatsraden daarbij leidde tot (inter)nationale kritiek, met name van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Die kritiek werd enerzijds gepareerd door herziening van de wetgeving en anderzijds door een striktere personele scheiding. Onmogelijk is de dubbelfunctie echter niet. Een poging om dat te veranderen, strandde in 2016. 
De opwinding over het Urgenda-arrest is vooral van staatsrechtrechtelijke aard. In het civiele recht lijkt eerder sprake van een zekere onverstoorbaarheid. Rechterlijke onverstoorbaarheid is op zich goed voor de trias politica, maar bij te veel civiele onverstoorbaarheid in grote constitutionele kwesties, wordt het misschien toch tijd voor een constitutioneel hof. 
