De wet herziening partneralimentatie: kort door de bocht verkort

Op 1 januari 2020 is de nieuwe wet partneralimentatie inwerking getreden. Daarmee is een einde gekomen aan een lang wetgevingstraject, dat aanvankelijk zeer ambitieus was, doch later werd beperkt tot een verkorting van de alimentatieduur. In deze bijdrage wordt ingegaan op de wetsgeschiedenis en worden enkele belangrijke vraagstukken belicht die in de rechtspraktijk een rol gaan spelen. Er wordt ingegaan op het feit dat de verkorting van de alimentatieduur zelf slecht gefundeerd is en te ver vooruitloopt op de maatschappelijke ontwikkelingen. Het initiatiefwetsvoorstel gaat uit van een veel gelijkere verdeling van werk en zorg dan feitelijk het geval is. De fundamentele vraag naar risicospreiding in lange relaties door een scheve werk-zorg verdeling is niet (afdoende) beantwoord met deze wet. Of partneralimentatie überhaupt het geëigende instrument daarvoor is, waag de auteur ook te betwijfelen. Tot slot is opvallend dat het ongehuwd samenleven geen rol heeft gespeeld bij het bedenken van de nieuwe regels. Dat leidt tot een onevenwichtige spreiding van de risico’s. Al met al wordt met de nieuwe wet de slogan van de initiatiefnemers dat partneralimentatie ‘eerlijker, simpeler en korter’ zou moeten zijn, in een wat ander daglicht gezet.