Resultaat 1–12 van de 22 resultaten wordt getoond
N. Lgarah, L.L. MacLean
In Nederland hebben tal van gemeenten een bedelverbod in hun APV opgenomen. Tegen de achtergrond van het recent gewezen arrest van het EHRM Lăcătuş t. Zwitserland plaatsen de auteurs een kritische kanttekening bij deze Nederlandse bedelverboden. De auteurs pleiten voor nader onderzoek naar gemeentelijk beleid nu het EHRM heeft geoordeeld dat bedelen niet slechts een dossier van de openbare orde is, maar in essentie een mensenrechtenkwestie behelst.
Opinie | RedactioneelJuni 2021AA202100523
R.I.C. Baart, B. Jansen
Wanneer een been moet worden geamputeerd, blijven patiënten daar rechten over hebben. Dat resulteert erin dat zij hun been mogen begraven, cremeren of mee naar huis nemen. Anders dan nu gewoon is, zouden artsen iedere amputatiepatiënt moeten wijzen op deze mogelijkheden, op grond van goederen-, gezondheids- en mensenrechtelijke overwegingen.
Verdieping | Verdiepend artikelJanuari 2020AA20200009
M. Galič, L. Stevens
Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM/ECHR) 17 december 2020, 459/18, ECLI:CE:ECHR:2020:1217JUD000045918 (Saber t. Noorwegen)
Annotaties en wetgeving | AnnotatieSeptember 2021AA20210845
O.L. van Daalen
De Snowden-onthullingen haalden niet alleen wereldwijd de media en het parlementair debat. Ze leidden zelfs tot een Nederlandse rechtszaak over communicatieprivacy. Een principiële rechtszaak over burgerrechtenactivisme, surveillance en politieke intrige, met een verrassende, maar ook teleurstellende uitkomst. Dit moet je weten.
Verdieping | Verdiepend artikelApril 2015AA20150287
D.J.G. Visser
Hoge Raad 14 juni 2013, nr. 12/01825, ECLI:NL:HR:2013:CA2788 (Cruijff/Tirion)
Annotaties en wetgeving | AnnotatieNovember 2013AA20130846
C.E. Ruers, J.J. Wolfhagen
Opinie | RedactioneelOktober 2010AA20100677
A.E.M. Leijten
Mensenrechten zijn overal. Dit leidt soms tot ongemak over de rol van de rechter in combinatie met de centrale plaats van het EVRM. Deze bijdrage zorgt voor een beter begrip van de ontwikkeling van mensenrechten in het licht van de veranderde taakopvatting van de overheid. Voor een groter aandeel in deze ontwikkeling zijn zowel de Nederlandse rechter als de wetgever en het bestuur aan zet.
Verdieping | Verdiepend artikelOktober 2020AA20200901
S.B. Boekema
De uithuisplaatsing van een pasgeboren kind is een vergaande en ingrijpende maatregel. Desondanks vinden in Nederland regelmatig zogenaamde ‘uitbuikplaatsingen’ plaats. Deze kinderbeschermingsmaatregel is niet vrij van kritiek en ook het EHRM is streng ten aanzien van dit onderwerp. In dit artikel wordt bekeken hoe de uithuisplaatsing van pasgeborenen in Nederland juridisch wordt onderbouwd en in hoeverre dit aansluit op de jurisprudentie van het EHRM.
Opinie | Opiniërend artikelSeptember 2021AA20210822
W. Sorgdrager
Het machtsevenwicht van de trias politica is geen statisch gegeven. De machten verschuiven ten opzichte van elkaar. Lange tijd is de rechter gezien als de zwakste van deze staatsmachten, maar door de toegenomen mondigheid van de burger worden meer vragen aan de rechter voorgelegd. De rechter moet daarop responderen. In die respons speelt ook de toetsing aan het internationale recht een grote rol. Deze veranderende positie van de rechter kan nu niet meer als de ‘zwakste’ van de drie staatsmachten beschouwd worden. Dat schuurt wel eens.
Verdieping | Verdiepend artikelOktober 2020AA20200874
P.R. Rodrigues
Het minderheidskabinet Rutte heeft ingezet op een restrictief vreemdelingenbeleid. Dat geldt niet alleen voor asiel, maar met name ook voor gezinsmigratie. Uitgangspunt van het beleid met betrekking tot gezinsmigratie is dat voorkomen moet worden dat kansarme migranten zich in Nederland vestigen. Het Nederlandse vreemdelingenrecht staat echter niet meer op zich zelf. Naast mensenrechtenverdragen is de betekenis van het recht van de Europese Unie het afgelopen decennium aanzienlijk toegenomen. Het is de vraag in hoeverre de voorgenomen beperkingen aan gezinsmigratie zich verhouden tot de waarborgen uit de mensenrechtenverdragen en het Unierecht.
Verdieping | Verdiepend artikelSeptember 2011AA20110626
J.Th.J. van den Berg
Tegenover een parlement dat gebrekkige aandacht toont voor de constitutionaliteit van de wetgeving, staat een rechterlijke macht die zich lang niet altijd meer door de wet alleen laat leiden. Vooral in de politiek is de irritatie over het handelen van de rechter toegenomen, waarop rechters opmerkelijk defensief reageren. Tijd om te waken voor overdrijving, maar ook voor nieuwe concentratie op waarde en inhoud van de wet.
Verdieping | Verdiepend artikelOktober 2020AA20200864
L. Stevens
Hoge Raad 4 april 2017, nr. 15/03882, ECLI:NL:HR:2017:584; Hoge Raad 4 april 2017, nr. 15/05365, ECLI:NL:HR:2017:588; Hoge Raad 4 april 2017, nr. 15/01973, ECLI:NL:HR:2017:592
Annotaties en wetgeving | AnnotatieSeptember 2017AA20170730
Wanneer een been moet worden geamputeerd, blijven patiënten daar rechten over hebben. Dat resulteert erin dat zij hun been mogen begraven, cremeren of mee naar huis nemen. Anders dan nu gewoon is, zouden artsen iedere amputatiepatiënt moeten wijzen op deze mogelijkheden, op grond van goederen-, gezondheids- en mensenrechtelijke overwegingen. 
Mensenrechten zijn overal. Dit leidt soms tot ongemak over de rol van de rechter in combinatie met de centrale plaats van het EVRM. Deze bijdrage zorgt voor een beter begrip van de ontwikkeling van mensenrechten in het licht van de veranderde taakopvatting van de overheid. Voor een groter aandeel in deze ontwikkeling zijn zowel de Nederlandse rechter als de wetgever en het bestuur aan zet. 
Het machtsevenwicht van de trias politica is geen statisch gegeven. De machten verschuiven ten opzichte van elkaar. Lange tijd is de rechter gezien als de zwakste van deze staatsmachten, maar door de toegenomen mondigheid van de burger worden meer vragen aan de rechter voorgelegd. De rechter moet daarop responderen. In die respons speelt ook de toetsing aan het internationale recht een grote rol. Deze veranderende positie van de rechter kan nu niet meer als de ‘zwakste’ van de drie staatsmachten beschouwd worden. Dat schuurt wel eens. 
Het minderheidskabinet Rutte heeft ingezet op een restrictief vreemdelingenbeleid. Dat geldt niet alleen voor asiel, maar met name ook voor gezinsmigratie. Uitgangspunt van het beleid met betrekking tot gezinsmigratie is dat voorkomen moet worden dat kansarme migranten zich in Nederland vestigen. Het Nederlandse vreemdelingenrecht staat echter niet meer op zich zelf. Naast mensenrechtenverdragen is de betekenis van het recht van de Europese Unie het afgelopen decennium aanzienlijk toegenomen. Het is de vraag in hoeverre de voorgenomen beperkingen aan gezinsmigratie zich verhouden tot de waarborgen uit de mensenrechtenverdragen en het Unierecht. 
Tegenover een parlement dat gebrekkige aandacht toont voor de constitutionaliteit van de wetgeving, staat een rechterlijke macht die zich lang niet altijd meer door de wet alleen laat leiden. Vooral in de politiek is de irritatie over het handelen van de rechter toegenomen, waarop rechters opmerkelijk defensief reageren. Tijd om te waken voor overdrijving, maar ook voor nieuwe concentratie op waarde en inhoud van de wet. 
