Resultaat 385–396 van de 403 resultaten wordt getoond
L.P. Dikkers
This article discusses the emerging trend to treat climate change as a human rights problem. This serves as an argument for an evolutive interpretation of the ECHR that does more justice to the nature of the problem of climate change.
Verdieping | Studentartikelfebruari 2022AA20220089
H. von Hebel
Op 25 mei 1993 besloot de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties tot oprichting van een ad hoc 'Internationaal Tribunaal voor de berechting van persoon verantwoordelijk voor ernstige schendingen van het internationale humanitaire recht gepleegd op het grondgebied van het voormalige Joegoslavië sinds 1991'. Met recht kan van een zeer bijzondere stap worden gesproken; een stap ook die de nodige juridische en praktische vragen oproept. Op enkele van deze vragen, waaronder die naar de rechtsbasis en de mogelijke effectiviteit zal in onderstaand artikel nader worden ingegaan.
Verdieping | Verdiepend artikelmaart 1994AA19940145
L.J.A. Damen
Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM/ECHR) 11 januari 2007, ECLI:NL:XX:2007:BA5147, nr. 1948/04, AB 2007, 76 m. nt. Vermeulen, JB 2007, 52 m. nt. Wenders, NJCM-bulletin 2007, p. 179 m. nt. Terlouw, JV 2007, 30 m. nt. Vermeulen, EHRC 2007, 36 m. nt. Woltjer (Salah Sheekh v Nederland) In de uitvoerige noot wordt de uitspraak rondom Salah Sheekh besproken waarin Nederland door het EHRM wordt gekapitteld over hoe in Nederland asielzoekers behandeld worden. De belanghebbende wordt zelfs toegestaan om het nationale hoger beroep over te slaan. Nederland heeft de gevaren voor Salah Sheekh verkeerd ingeschat en daarmee schendt het het EHRM.
Annotaties en wetgeving | Annotatiejanuari 2008AA20080053
C.J.H. Jansen, J.J.J. Sillen
Het thema 'de feiten en het recht' wordt bestudeerd vanuit het burgerlijk procesrecht, het staatsrecht en vanuit het procesrecht van het EHRM. Over de googelende rechter, de onderzoeksbevoegdheden van het parlement en de feitenvaststelling door het Straatsburgse Hof.
9789069166308 - 23-09-2014
T.P. Spijkerboer
In de afgelopen jaren is de positie van LHBT-vluchtelingen verbeterd, omdat een aantal kwestieuze praktijken om hun asielverzoeken af te wijzen is afgeschaft. Toch blijft er spanning bestaan tussen de restrictieve manier waarop mensenrechten worden geïnterpreteerd in de context van asiel, en de ruimere interpretatie daarbuiten. Zo beslissen ambtenaren over de gender- en seksuele identiteit van asielzoekers, en wordt strafbaarstelling van homoseksuele handelingen in het land van herkomst niet als vervolging in de zin van de vluchtelingendefinitie aangemerkt.
Rode draad | Recht en seksualiteitseptember 2016AA20160668
O. Spijkers
In het rechtbankvonnis (2015) in de Urgenda-zaak werd het nalaten van de Nederlandse Staat om de uitstoot van broeikasgassen vanuit Nederlands grondgebied tot een aanvaardbaar niveau terug te (doen) brengen, beschouwd als een schending van de zorgplicht (gevaarzetting) van artikel 6:162 lid 2 Burgerlijk Wetboek. Door dit nalaten bracht Nederland de eigen bevolking in gevaar. In 2018 kwalificeerde het gerechtshof datzelfde nalaten door de Staat als een schending van de mensenrechten van de Nederlandse bevolking, in het bijzonder het recht op leven en een schone leefomgeving. In deze bijdrage onderzoek ik of de Urgenda-zaak gezien kan worden als een succesvol voorbeeld van strategisch procederen voor mensenrechten, dat wil zeggen het op een strategische manier inzetten van een juridische procedure, waarin de mensenrechten centraal staan, om op deze wijze te proberen algemene beleidswijzigingen teweeg te brengen in het belang van de samenleving als geheel. Daarbij kijk ik ook naar de reactie van de Nederlandse samenleving op deze procedure. Die lijkt verdeeld. Sommige Nederlandse burgers beschouwen Urgenda als een stichting die moedig opkomt voor de goede zaak, anderen hebben juist meer sympathie voor de weifelende Nederlandse Staat.
Opinie | Opiniërend artikelmaart 2019AA20190191
K.J. de Graaf, A.T. Marseille
Hoge Raad 20 december 2019, nr. 19/00135, ECLI:NL:HR:2019:2006, NJ 2020/41, m.nt. J. Spier, AB 2020/24, m.nt. Ch.W. Backes & G.A. van der Veen, JB 2020/37, m.nt. D.G.J. Sanderink, M en R 2020/8, m.nt. T.J. Thurlings-Rassa (Urgenda) Als er in de afgelopen jaren één (Nederlands) geschil zou moeten worden aangewezen waarover de rechter uitspraak deed en waarover veel juristen in de wereld verbaasd waren, vanwege de mate waarin de rechterlijke macht meende te kunnen interveniëren in het politieke domein, dan betreft dat het geschil tussen de Nederlandse Staat en de stichting Urgenda. Kars de Graaf & Bert Marseille annoteren de uitspraak in het kader van het themanummer over de rechter in de trias politica.
Annotaties en wetgeving | Annotatieoktober 2020AA20200955
R.J.B. Schutgens
Hoge Raad 18 april 2014, nr. 13/02498, ECLI:NL:HR:2014:948 (Verbod vereniging Martijn)
Annotaties en wetgeving | Annotatienovember 2014AA20140834
A. Cuyvers
Nederland besloot in juli 2008 iedereen met de Iraanse nationaliteit de toegang tot bepaalde locaties te ontzeggen en uit te sluiten van negen ‘gevoelige’ studieonderdelen waarbij nucleaire kennis kan worden overgedragen. Een maatregel die natuurlijk een symfonie aan juridische en morele alarmbellen doet afgaan. Maar ook een maatregel die uitvoering gaf aan het ‘hogere’ VN- en EU-recht en het niet onbelangrijke doel had om te voorkomen dat het regime in Teheran ooit de beschikking zou krijgen over een bom. Enkele Iraanse studenten en wetenschappers vochten deze uitsluiting aan bij de Rechtbank Den Haag. De uitspraak van de rechtbank vormt het uitgangspunt van deze bijdrage, die verder ingaat op drie centrale vragen die deze zaak oproept.
Verdieping | Verdiepend artikelnovember 2010AA20100771
M.J. Kroeze, J. Postma
Op 4 juni 1993 vond in de Stadsschouwburg te Maastricht een congres plaats over criminele vermogens. Hieronder volgt een weergave van twee op die dag gehouden inleidingen en de daarop volgende discussie.
Verdieping | Studentartikelnovember 1993AA19930781
P. van de Auweraert
Er bestaat vandaag de dag een duidelijke internationale consensus dat het bestrijden van de impuniteit voor de internationale misdaden van genocide, misdaden tegen de mensheid en oorlogsmisdaden een integraal en noodzakelijk onderdeel vormt van elke geslaagde wederopbouw en verzoeningsinspanning in landen die zich in een zogenaamde postconflict situatie bevinden. Deze beknopte bijdrage zal kort ingaan op de toepassing van die internationale consensus op de Democratische Republiek Congo (DRC).
Verdieping | Verdiepend artikelmaart 2006AA20060188
E.H. Hondius
Opinie | Columnjanuari 2016AA20160020
This article discusses the emerging trend to treat climate change as a human rights problem. This serves as an argument for an evolutive interpretation of the ECHR that does more justice to the nature of the problem of climate change. 
Het thema 'de feiten en het recht' wordt bestudeerd vanuit het burgerlijk procesrecht, het staatsrecht en vanuit het procesrecht van het EHRM. Over de googelende rechter, de onderzoeksbevoegdheden van het parlement en de feitenvaststelling door het Straatsburgse Hof. 
In de afgelopen jaren is de positie van LHBT-vluchtelingen verbeterd, omdat een aantal kwestieuze praktijken om hun asielverzoeken af te wijzen is afgeschaft. Toch blijft er spanning bestaan tussen de restrictieve manier waarop mensenrechten worden geïnterpreteerd in de context van asiel, en de ruimere interpretatie daarbuiten. Zo beslissen ambtenaren over de gender- en seksuele identiteit van asielzoekers, en wordt strafbaarstelling van homoseksuele handelingen in het land van herkomst niet als vervolging in de zin van de vluchtelingendefinitie aangemerkt. 
In het rechtbankvonnis (2015) in de Urgenda-zaak werd het nalaten van de Nederlandse Staat om de uitstoot van broeikasgassen vanuit Nederlands grondgebied tot een aanvaardbaar niveau terug te (doen) brengen, beschouwd als een schending van de zorgplicht (gevaarzetting) van artikel 6:162 lid 2 Burgerlijk Wetboek. Door dit nalaten bracht Nederland de eigen bevolking in gevaar. In 2018 kwalificeerde het gerechtshof datzelfde nalaten door de Staat als een schending van de mensenrechten van de Nederlandse bevolking, in het bijzonder het recht op leven en een schone leefomgeving. In deze bijdrage onderzoek ik of de Urgenda-zaak gezien kan worden als een succesvol voorbeeld van strategisch procederen voor mensenrechten, dat wil zeggen het op een strategische manier inzetten van een juridische procedure, waarin de mensenrechten centraal staan, om op deze wijze te proberen algemene beleidswijzigingen teweeg te brengen in het belang van de samenleving als geheel. Daarbij kijk ik ook naar de reactie van de Nederlandse samenleving op deze procedure. Die lijkt verdeeld. Sommige Nederlandse burgers beschouwen Urgenda als een stichting die moedig opkomt voor de goede zaak, anderen hebben juist meer sympathie voor de weifelende Nederlandse Staat. 
