In ons oktobernummer geeft Raphaël Gellert een overzicht van dark patterns en strategieën voor het reguleren daarvan. Hij legt uit waarom dark patterns mogelijk ook kunnen leiden tot een herwaardering van fundamentele (juridische) vraagstukken. Verder illustreert Jorieke Manenschijn aan de hand van constitutionele wijzigingsvoorstellen in het VK, hoe we democratische rechtsstaten weerbaar kunnen maken tegen constitutioneel misbruik door het verstevigen van de constitutionele verdedigingslinie.
Staatssteun beneden een bepaald bedrag hoeft niet te worden aangemeld bij de EC, maar of dit bedrag is bereikt is nauwelijks te achterhalen. Pieter Wesselius & Matthias Wieringa presenteren naar aanleiding van empirisch onderzoek de implicaties hiervan en dragen oplossingen aan.

Verder kwalificeert Jeroen van Strien in het oktobernummer de De Wet excessief lenen bij eigen vennootschap als excessief wetgevingsgeweld. Twee bepalingen die de Europese Commissie in de voorgestelde CSDDD heeft opgenomen en die bestuurders verantwoordelijk maken voor duurzaamheidskwesties, dreigen te sneuvelen, ondanks hun mogelijke positieve effect. Chris van Oostrum & Jessie Pool leggen uit dat de twee bepalingen misschien niet leuk zijn, maar dat ze wel het nodige verduidelijken.

In de cao voor de rechterlijke macht staat dat de werkdruk in de Rechtspraak structureel te hoog is en dat een verkenner gaat onderzoeken wat daar op korte termijn aan te doen valt. Kim van der Kraats neemt in deze aflevering van Ars Aequi een voorschot op die verkenning. Rogier Hartendorp duidt de opkomst van maatschappelijke effectieve rechtspraak en betoogt dat het een antwoord van de Rechtspraak is op de grotere positie die rechtzoekenden in gerechtelijke procedures hebben gekregen.

Mag de strafrechter de rechtmatigheid van de beschikking in de strafprocedure beoordelen, ook als de bestuursrechter zich al over die rechtmatigheid heeft uitgelaten? Hierover schrijft Bjorn Eggen in de Rode Draad ‘Snijvlakken&Kruisbestuivingen’. Tot slot: Artikel 24 en 25 Rv geven een richtsnoer voor de taakverdeling tussen rechter en partijen, maar leveren voor de rechter een complex spanningsveld op. Ruth de Bock betoogt op de Blauwe Pagina’s ‘Liever kwijt dan rijk’ dat we misschien ook zonder deze bepalingen kunnen.