Resultaat 13–18 van de 18 resultaten wordt getoond
J.W. Zwemmer
Hoge Raad 1 juli 1992, nr. 26331, ECLI:NL:HR:1992:ZC5028, BNB 1992/306 Uitspraak van de Hoge Raad in een belastingrecht zaak waarbij strafvorderlijke elementen een rol spelen. De Hoge Raad geeft de volgende rechtsregel: Er bestaat geen rechtsregel die ieder gebruik verbiedt van strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijsmiddelen voor het vaststellen van de uit de wet voortvloeiende belastingschuld en het opleggen van een verhoging. De inspecteur wordt in dat gebruik beperkt door algemene beginselen van behoorlijk bestuur.
Annotaties en wetgeving | Annotatiefebruari 1993AA19930137
L. van den Berge, J.J. Valk
In het boek Valse Zeden, dat oorspronkelijk verscheen in 1997, doet advocaat Chris Veraart op indringende wijze verslag van de weerloosheid die volgens hem vaak het deel is van iemand die valselijk wordt beschuldigd van een zedenmisdrijf. In zijn nawoord bij de onlangs verschenen vierde druk van Valse Zeden stelt Veraart dat zijn kritiek actueler is dan ooit. Zo signaleert hij een nieuw strafrechtelijk discours van louter ‘crime control’, waarbij slachtofferschap haast tot een cultus wordt verheven. Geprikkeld door Veraarts harde kritiek ondervroeg de redactie van Ars Aequi hem over de sociale advocatuur, juridisering, de dubbelzinnigheid van de seksuele moraal en de koers van het huidige strafrecht.
Perspectief | Interviewmaart 2013AA20130242
C.E. Smith
In de serie Recht & Cultuur wordt de film Rashõmon aangeraden als film die iedere jurist gezien moet hebben. De film ziet op de waarheidsvorming in het strafproces en laat aan de hand van een Japans drama zien dat er niet zoiets bestaat als een materiële waarheid.
Blauwe pagina's | Recht en Cultuur | Verdieping | Studentartikelmaart 2009AA20090150
M.J. Dubelaar
De Hoge Raad betracht van oudsher de nodige terughoudendheid bij het toetsen van de bewijsbeslissing, nu het antwoord op de bewijsvraag in de kern een feitelijke aangelegenheid betreft waarin de Hoge Raad als cassatierechter niet te veel wil treden. Wat betreft de invulling van het bewijsrecht (die paar regels die het juridisch kader vormen waarbinnen de bewijsbeslissing moet worden genomen), heeft de Hoge Raad zich altijd tamelijk formalistisch én coulant opgesteld, hetgeen erin heeft geresulteerd dat de wettelijke bewijsregeling is uitgehold en zich geen echte juridische bewijstheorie heeft ontwikkeld. In dit artikel wordt nader ingegaan op de rol van het recht bij de bewijsbeslissing en de opstelling van de Hoge Raad ter zake de normering van die beslissing. Betoogd wordt dat de Hoge Raad wel degelijk meer zou kunnen betekenen, maar dat vanzelfsprekend niet alle openliggende vragen op dit terrein in de cassatierechtspraak kunnen worden opgelost.
Rode draad | Rechtsvorming door de Hoge Raadjuni 2015AA20150528
UCERF 6 - Actuele ontwikkelingen in het familierecht
L.M. Coenraad
Aan de hand van jurisprudentie wordt in deze bijdrage ingaan op de wijze waarop de familierechter omgaat met het gebrek aan informatie en met (vermeende) bewijsnood.
R.W.M. Giard
Opinie | Opiniërend artikelmaart 2018AA20180216
In het boek Valse Zeden, dat oorspronkelijk verscheen in 1997, doet advocaat Chris Veraart op indringende wijze verslag van de weerloosheid die volgens hem vaak het deel is van iemand die valselijk wordt beschuldigd van een zedenmisdrijf. In zijn nawoord bij de onlangs verschenen vierde druk van Valse Zeden stelt Veraart dat zijn kritiek actueler is dan ooit. Zo signaleert hij een nieuw strafrechtelijk discours van louter ‘crime control’, waarbij slachtofferschap haast tot een cultus wordt verheven. Geprikkeld door Veraarts harde kritiek ondervroeg de redactie van Ars Aequi hem over de sociale advocatuur, juridisering, de dubbelzinnigheid van de seksuele moraal en de koers van het huidige strafrecht. 
De Hoge Raad betracht van oudsher de nodige terughoudendheid bij het toetsen van de bewijsbeslissing, nu het antwoord op de bewijsvraag in de kern een feitelijke aangelegenheid betreft waarin de Hoge Raad als cassatierechter niet te veel wil treden. Wat betreft de invulling van het bewijsrecht (die paar regels die het juridisch kader vormen waarbinnen de bewijsbeslissing moet worden genomen), heeft de Hoge Raad zich altijd tamelijk formalistisch én coulant opgesteld, hetgeen erin heeft geresulteerd dat de wettelijke bewijsregeling is uitgehold en zich geen echte juridische bewijstheorie heeft ontwikkeld. In dit artikel wordt nader ingegaan op de rol van het recht bij de bewijsbeslissing en de opstelling van de Hoge Raad ter zake de normering van die beslissing. Betoogd wordt dat de Hoge Raad wel degelijk meer zou kunnen betekenen, maar dat vanzelfsprekend niet alle openliggende vragen op dit terrein in de cassatierechtspraak kunnen worden opgelost.
