Een recht op vergeten. Vergeet het maar?

Burgers worden in een digitale wereld veel sterker het product van hun verleden dan ze in het papieren tijdperk waren. ‘Eens een zuipschuit, altijd een zuipschuit’ krijgt digitale eeuwigheidswaarde. Als de opmars van nieuwe media iets duidelijk maakt, is het dat vergeten niet meer vanzelf gaat. Bovendien, telkens weer lijken allerhande gebeurtenissen de informatiehonger van bedrijven en overheden te voeden: bewaren en onthouden wordt langzamerhand een belang op zichzelf. Toch wordt recentelijk ook een expliciet wettelijk te verankeren ‘recht op vergeten’ bepleit. Zal dat soelaas bieden?