P.W. Post

In de aanloop naar de Parlementsverkiezingen van 2014 kozen de voornaamste Europese politieke partijen ieder een Spitzenkandidat en spraken af alleen de winnende kandidaat te accepteren als Commissievoorzitter. Zo kwam, zonder wezenlijke verdragswijziging, het zwaartepunt van de benoemingsprocedure bij het Parlement te liggen. Deze bijdrage beschrijft de wordingsgeschiedenis van de Spitzenkandidaten-procedure en beschouwt deze door het prisma van constitutionele conventies.

Overig | Ars Aequi-prijswinnaar | Verdieping | Studentartikel
september 2016
AA20160581