Toont alle 10 resultaten
J. Riphagen
Centrale Raad van Beroep (CRvB) 15 februari 1995, ECLI:NL:CRVB:1995:ZB1348, nr. 1994/2TAV-AAW In deze uitspraak en de daarbij behorende noot wordt de malus-regeling besproken die is ingevoerd bij de WAO. De noot biedt uitgebreide informatie over de regeling.
Annotaties en wetgeving | Annotatiejuni 1995AA19950497
C. Hofman
In de fiscaliteit wordt gewerkt met een duaal handhavingssysteem: in geval van fiscale fraude kan bestuurs- óf strafrechtelijk worden opgetreden. Het una-via-systeem moet voorkomen dat bestraffende procedures cumuleren. Ons fiscale duale systeem leidt in de praktijk echter tot problemen, juist op het gebied van meervoudige aansprakelijkstelling voor eenzelfde feit. Zou een integraal handhavingssysteem niet beter werken?
Rode draad | Snijvlakken & Kruisbestuivingenmaart 2023AA20230214
I.U. Tappeiner
Imelda Tappeiner betoogt dat de manier waarop de Wet Bibob tegenwoordig door burgemeesters wordt ingezet resulteert in een ongewenste convergentie van bestuurs- en strafrecht.
Verdieping | Verdiepend artikeloktober 2011AA20110686
D.R. Doorenbos
In het voorjaar kondigde de Minister van Veiligheid en Justitie aan dat frauderende bestuurders straks steviger kunnen worden aangepakt met behulp van een nieuw instrument: het civielrechtelijk bestuursverbod. Het ministerie bracht daartoe een concept-wetsvoorstel in consultatie, dat inmiddels talrijke overwegend kritische reacties heeft uitgelokt. Deze maken duidelijk dat de wettelijke vormgeving van het beoogde bestuursverbod geen eenvoudige opgave is.
Opinie | Opiniërend artikeljanuari 2014AA20140019
december 1989
Vakgroep staatsrechtelijke vakken RUL
september 1997
C.M. Pelser
december 2001
M.L. van Emmerik
B. van der Vorm
De sluitingsbevoegdheid van de burgemeester die is neergelegd in artikel 13b Opiumwet is bij uitstek een voorbeeld van een bepaling die zich bevindt op het snijvlak van het bestuursrecht en het strafrecht. In deze bijdrage wordt artikel 13b Opiumwet besproken in het perspectief van de burgemeester als misdaadbestrijder. Vanuit het gegeven dat artikel 13b Opiumwet als (extra) doel de drugsbestrijding heeft gekregen, wordt betoogd dat een burgemeester die deze bepaling toepast onder omstandigheden zeker als een misdaadbestrijder kan worden aangemerkt.
Rode draad | Snijvlakken & Kruisbestuivingenfebruari 2023AA20230140
A.P.W. Duijkersloot
Het Nederlandse una-via-stelsel, zoals dat is neergelegd in artikel 5:44 Awb en artikel 243 Sv, beoogt een vroegtijdige keuze tussen strafrechtelijke en bestuursrechtelijke sanctionering van een overtreding. Recente rechtspraak van de Nederlandse en de Europese rechter is zeer relevant voor het functioneren van dit stelsel. In deze bijdrage wordt daarop ingegaan.
Verdieping | Verdiepend artikeloktober 2018AA20180805
Th.A. de Roos
Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM/ECHR) 5 juli 2001, ECLI:2001:0705JUD004108798, nr. 41087/98 (Philips v. The United Kingdom) Twistpunt in deze zaak is de Engelse regeling van de ontnemingsprocedure. Die kent een wettelijk vermoeden dat vermogen waarover de betrokkene in een bepaalde periode beschikt door criminele activiteiten is verkregen. De ontnemingsordering is volgens het hof geen 'criminal charge' in de zin van art. 6 lid 2 EVRM; daarom is in casu geen sprake van schending van die bepaling. Hiermee zit het hof op een andere lijn dan de Nederlandse rechtspraak en literatuur. Het hof toetst ambtshalve aan art. 6 lid 1 EVRM en komt tot de slotsom dat de Engelse rechter de rechten van de verdediging heeft gerespecteerd.
Annotaties en wetgeving | Annotatiedecember 2001AA20010996
In de fiscaliteit wordt gewerkt met een duaal handhavingssysteem: in geval van fiscale fraude kan bestuurs- óf strafrechtelijk worden opgetreden. Het una-via-systeem moet voorkomen dat bestraffende procedures cumuleren. Ons fiscale duale systeem leidt in de praktijk echter tot problemen, juist op het gebied van meervoudige aansprakelijkstelling voor eenzelfde feit. Zou een integraal handhavingssysteem niet beter werken? 
Imelda Tappeiner betoogt dat de manier waarop de Wet Bibob tegenwoordig door burgemeesters wordt ingezet resulteert in een ongewenste convergentie van bestuurs- en strafrecht. 
In het voorjaar kondigde de Minister van Veiligheid en Justitie aan dat frauderende bestuurders straks steviger kunnen worden aangepakt met behulp van een nieuw instrument: het civielrechtelijk bestuursverbod. Het ministerie bracht daartoe een concept-wetsvoorstel in consultatie, dat inmiddels talrijke overwegend kritische reacties heeft uitgelokt. Deze maken duidelijk dat de wettelijke vormgeving van het beoogde bestuursverbod geen eenvoudige opgave is. 
De sluitingsbevoegdheid van de burgemeester die is neergelegd in artikel 13b Opiumwet is bij uitstek een voorbeeld van een bepaling die zich bevindt op het snijvlak van het bestuursrecht en het strafrecht. In deze bijdrage wordt artikel 13b Opiumwet besproken in het perspectief van de burgemeester als misdaadbestrijder. Vanuit het gegeven dat artikel 13b Opiumwet als (extra) doel de drugsbestrijding heeft gekregen, wordt betoogd dat een burgemeester die deze bepaling toepast onder omstandigheden zeker als een misdaadbestrijder kan worden aangemerkt. 
Het Nederlandse una-via-stelsel, zoals dat is neergelegd in artikel 5:44 Awb en artikel 243 Sv, beoogt een vroegtijdige keuze tussen strafrechtelijke en bestuursrechtelijke sanctionering van een overtreding. Recente rechtspraak van de Nederlandse en de Europese rechter is zeer relevant voor het functioneren van dit stelsel. In deze bijdrage wordt daarop ingegaan. 
