De Europese Unie heeft voor het realiseren van haar klimaatdoelstellingen reeds in 2003 een regeling voor verhandelbare broeikasgasemissierechten aangenomen. Dit instrument wordt ook wel ‘emissiehandel’ genoemd. De toepassing hiervan is vanuit oogpunt van milieu-effectiviteit in principe heel aantrekkelijk omdat een EU-wijde, steeds scherper wordende limiet geldt voor de uitstoot van broeikasgassen. Inmiddels is ruim ervaring opgedaan met het functioneren van dit marktconforme instrument, en uit de praktijk blijkt dat zowel een aantal belangrijke wetswijzigingen is doorgevoerd als ook veel rechterlijke uitspraken zijn gedaan. Welke lessen kunnen hieruit worden afgeleid?