H.J. de Kluiver

De jeugdcriminaliteit in onze samenleving neemt toe. Dit geldt met name voor het vandalisme. De eenvoud van deze constatering staat helaas in scherp contrast met de complexiteit van de oorzaken van dit verschijnsel. Vragen als: Waar komt dat vandalisme vandaan en wat zijn de oorzaken zijn niet gemakkelijk te beantwoorden. Dat geldt ook voor de vraag naar concrete maatregelen om het agressief gedrag terug te dringen. Niettemin is het probleem dermate nijpend geworden dat niemand deze vragen kan ontwijken. Vandaar dat de overheid zich in de gestelde vragen verdiept en het jongerencentrum Paradiso er zelfs een speciaal congres aan wijdt. In dit korte artikel wil ik het beleid van de overheid in deze kwestie afzetten tegen hetgeen te vernemen valt in de theorie en praktijk van de jeugdwelzijnszorg. Ik concludeer uiteindelijk dat de rijksoverheid in feite geen beleid ter zake voert en nota’s slechts de schijn van het tegendeel wekken.

Witte stukken
april 1982
AA19820195

A. Toxopeus

In het kader van een student-assistentschap kreeg ik onder andere de opdracht te onderzoeken welke positie de gemeente in de toekomst krijgt binnen het welzijnsbeleid van de overheid, na de in werking treding van de Kaderwet Specifiek Welzijn (verder te noemen: de Kaderwet) die overigens nog steeds in de ontwerpfase verkeert. Het is de bedoeling via deze Kaderwet het welzijnsbeleid zoveel mogelijk te decentraliseren. Dit streven alleen al noopt tot het stellen van de vraag in hoeverre de gemeente nieuwe bevoegdheden, en een reële vrije beleidsruimte binnen die bevoegdheden krijgt. De behoefte de realisatiemogelijkheden van de beoogde decentralisatie aan een kritische blik te onderwerpen ontstond ook mede door de alarmsignalen over de Kaderwet die in eerste instantie vooral door de gemeenten werden uitgezonden. Dit artikel is een uitvloeisel van de bovengenoemde opdracht waarbij de probleemstelling enigszins is uitgebreid. Het bleek mij namelijk uiteindelijk onmogelijk om stil te blijven staan bij de constatering alleen dat er in veel  mindere mate gedecentraliseerd wordt dan wordt betoogd. Het ‘waarom’ van dit verschijnsel, en de vraag wat dan wel de effecten zullen zijn van deze Kaderwet lieten mij niet los. En tot overmaat van de ramp ging ik mij  afvragen of de overheden en grote welzijnsorganisaties überhaupt wel een belangrijke rol kunnen spelen bij het bevorderen van bepaalde vormen van menselijk welzijn. Aan het slot van dit artikel filosofeer ik over de  voorwaarden voor en de vorm van een ·echt' decentralisatiebeleid, en over het verband tussen de grootschaligheid van onze samenleving en ons onwelzijn.

Witte stukken
april 1981
AA19810155