Stalking, ook wel belaging genoemd, is gedrag dat tegenwoordig sterk in de belangstelling staat. In het jaar 2000 trad in Nederland de Wet Belaging in werking die – kort gezegd – het maken van een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van iemand anders strafbaar stelt. Over het intiatiefvoorstel voor de Wet Belaging is een stevige discussie gevoerd. De critici van de wet stelden met name het nut en de noodzaak van strafbaarstelling van belaging ter discussie. Daarnaast gingen zij in op de vraag of belagingsgedrag niet beter in de eerste plaats met andere wetsartikelen kan worden bestreden, de moeilijke omschrijfbaarheid van belagingsgedrag, de vraag of slachtoffers van stalking wel aangifte zouden willen doen en de bewijsbaarheid van belagingsincidenten.

In dit Ars Aequi Strafrecht cahier wordt ingegaan op het nut van strafbaarstelling bij stalking, en worden de verschillende bestanddelen van de delictsomschrijving besproken. Het cahier bespreekt bovendien de resultaten van een empirisch onderzoek van 77 belagingszaken die sinds het inwerking treden van de wet door de rechter zijn berecht. Het blijkt dat belagers hun slachtoffers op veel verschillende wijzen lastigvallen en dat bovendien veel belagingsgedragingen een aggressieve component hebben. In een groot deel van de zaken worden een (gedeeltelijk) voorwaardelijke straf opgelegd met bijzondere voorwaarden. Die maken het mogelijk om aan de veroordeelde belager een straat- of contactverbod op te leggen.

Het cahier eindigt met conclusies over het nut en de bruikbaarheid van de wet in de praktijk en de eventuele symbolische werking ervan. De wet blijkt veel te worden toegepast, maar dat neemt niet weg dat berechting van belagers waarschijnlijk geen definitieve oplossing biedt voor het probleem dat belaging vormt. Het blijft nodig om naar andere manieren van bestrijding van belaging te kijken.