Op 22 juni 2000 werd in het Beatrixpark in Schiedam een tienjarig meisje om het leven gebracht. Haar elfjarige vriendje was daarbij, maar bracht het er levend vanaf. De hoofdverdachte in deze zaak werd op 8 maart 2002 in hoger beroep door het Hof veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf plus TBS.
Er zijn echter inmiddels sterke vermoedens gerezen dat hij de dader niet kan zijn. Is hier sprake van een onterechte veroordeling?
De rechtspsychologische reconstructie in dit boek, aan de hand van hetzelfde dossier waarop de rechtbank en het Hof hun beslissingen baseerden, geeft een gedetailleerde bespreking van het voorliggende bewijs.
Het blijkt dat de politie en het Openbaar Ministerie aan de rechtbank en het Hof een incompleet en eenzijdig verdachtegeleid dossier met bijzonder veel tegenstrijdigheden hebben gepresenteerd.

Reeds in 2003 kwam rechtspsycholoog Peter van Koppen door tot de verontrustende conclusie dat deze reconstructie onontkoombaar aantoonde dat Cees B. nooit veroordeeld had mogen worden. Daarmee was niet alleen een onschuldig man veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf plus TBS, maar daarmee werd ook het risico aanvaard dat de daadwerkelijke dader nog steeds vrij rondliep en op elk moment weer toe zou kunnen slaan. In 2004 werd de conclusie van Van Koppen ten volle bewaarheid toen zedendelinquent Wik H. de moord op tienjarige Nienke Kleiss bekende.